Fot. © Manfred Schmucker. Opublikowano za zgodą autora.

Pochodzenie/Naturalne siedlisko:

Madagaskar. Niedawno (1986) opisany storczyk epifityczny spotykany w centrum wyspy na wysokościach ok. 1400 m npm.

KLIMAT:

Zanotowane skrajne temperatury to 33°C i -1°C. średnia wilgotność waha się od 62% w marcu do 75% w sierpniu. Opady od 5 mm w zimie do 325 mm w lipcu. Średnie temperatury (dzień/noc) od 20,6/8,3°C w styczniu do 26,8/14,7°C w czerwcu. Okres kwitnienia: Sierpień.

Zalecenia dotyczące uprawy:

ŚWIATŁO:

12000-20000 luksów. Rośliny wymagają rozproszonego światła i nigdy nie należy ich wystawiać na bezpośrednie działanie południowego słońca. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.

TEMPERATURA:

średnia temperatura dnia w lecie to 26-27°C, a w nocy 15°C, z dobową amplitudą 11-12°C.

WILGOTNOŚĆ POWIETRZA:

70-75% latem i jesienią, spadając do 60-65% w ciągu 3 miesięcy późnej zimy i wczesnej wiosny.

PODLEWANIE:

W okresie od późnej wiosny do wczesnej jesieni opady deszczu są umiarkowane do obfitych. Średnia opadów gwałtownie spada w połowie jesieni, na początku okresu suszy trwającego około 5 miesięcy, aż do późnej zimy lub wczesnej wiosny. Hodowane rośliny powinny być obficie podlewane w okresie aktywnego wzrostu, należy jednak zapewnić doskonały drenaż. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy zmniejszyć.

NAWOŻENIE:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla roślin zielnych lub zwykłą dawką nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonych nawozów przez cały rok, ale są też tacy, którzy wolą stosować nawóz o podwyższonej zawartości azotu w okresie od wiosny do połowy lata, a następnie, późnym latem i jesienią, nawóz wzbogacony w fosfor.

OKRES SPOCZYNKU:

Zimą średnie temperatury dnia wynoszą 21-22°C, a nocy 8-9°C, z amplitudą dobową 12-14°C. W naturalnym siedlisku opady deszczu w okresie od jesieni do wczesnej wiosny są niewielkie. Wilgotność utrzymuje się jednak na stosunkowo wysokim poziomie przez cały rok, z czego wynika, że dostarczana jest dodatkowa jej dawka pochodząca z obfitych ros i nocnych mgieł. W zimie hodowane rośliny potrzebują znacznie mniej wody, ale nie powinny być jej zupełnie pozbawione przez dłuższy okres. Okazjonalne poranne zamgławiania pomiędzy sporadycznymi podlewaniami powinny wystarczyć na większości obszarów. Należy jednak zwiększyć ilość dostarczanej wody jeśli liście marszczą się lub wykazują oznaki osłabienia. Nawożenie powinno być wyeliminowane aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.

PODŁOŻE:

Podłoże wokół korzeni powinno być luźne i dobrze wentylowane, nie może być przestarzałe ani rozmokłe. Jak większość gatunków Aerangis, Aerangis punctata rośnie chyba lepiej, a jego wiszące pędy kwiatowe lepiej się prezentują, gdy roślina jest umocowana na kawałkach paproci drzewiastej lub grubej kory. Tak mocowane rośliny wymagają jednak wysokiej wilgotności, a podczas gorącej i suchej pogody należy je kilka razy dziennie podlewać. Gdy liście zaczynają się marszczyć lub zwijać, zwykle można roślinę uratować i będzie dalej dobrze rosła jeśli zanurzymy ją w wodzie na ok. 20 minut co najmniej trzy razy w tygodniu. Utrzymanie roślin mocowanych na deseczkach w odpowiednio wysokiej wilgotności uważane jest przez wielu hodowców za trudne, dlatego rośliny często rosną w małych, 8-13 cm wiszących doniczkach lub koszyczkach, wypełnionych bardzo grubym, luźnym, dobrze przepuszczalnym podłożem, które utrzymuje roślinę, ale pozwala korzeniom wyrastać poza pojemnik. Rośliny powinny być przesadzane, gdy podłoże zaczyna się rozkładać. Jeśli przesadzanie wykonamy w momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie.

UWAGI RÓŻNE:

Joyce Stewart (1986) podaje, że rośliny te rosną najlepiej w warunkach chłodu, dobrze ocienione, przy wysokiej wilgotności powietrza, z minimalną nocną temperaturą w okolicach 10°C.

Informacje o roślinie i kwiatach:

WIELKOŚĆ I TYP ROŚLINY:

Jest to bardzo mały, 2,5-5,0 cm, epifit o wzroście monopodialnym.

PSEUDOBULWY/ŁODYGA:

Długość 1-2 cm. Łodygi mają szarawe korzenie z wyraźnie nierówną, brodawkowatą powierzchnią i jasnozielonymi koniuszkami, które ulegają spłaszczeniu na podłożu.

LIŚCIE:

Liście mają długość 2,0-3,5 cm i szerokość 0,5-1,2 cm. Każdy przyrost ma 2-4 eliptyczne, podłużne, lub eliptyczno-podłużne liście wyrastające naprzemianlegle wzdłuż łodygi. Liście są matowe, szarawo-zielone, gęsto znakowane malutkimi srebrnymi plamkami. Wierzchołek każdego liścia jest dwupłatkowy, a każdy płatek jest ostro zakończony po obu stronach żyłki liściowej, z małą "zatoczką" pomiędzy nimi.

KWIATOSTAN:

Kwiatostan ma długość 3,5-2,5 cm, łącznie z wysmukłą, szypułkowatą zalążnią. Szypułka, o długości 1-2 cm, wyrasta z łodygi poniżej liści.

KWIATY:

Zwykle 1, czasami 2-3. Kwiaty osiągają do 4 cm średnicy. Płatki okółków zewnętrznego i wewnętrznego mogą być zielonkawe lub bladobrązowe. Wąskie, lancetowate płatki okółka zewnętrznego mają 1,4-2,0 cm długości i 0,3-0,4 cm szerokości u podstawy, z ostro zakończonymi końcami. Płatek grzbietowy jest wyprostowany, natomiast listki boczne rozkładają się ukośnie. Rozkładające się nieco platki okółka wewnętrznego, o kształcie wydłużonym, nawet lancetowatym, mają 1,2-1,6 cm długości i 0,2 cm szerokości u podstawy. Jajo-kształtna warżka zwęża się stopniowo aż do wysmukłego, ostro zakończonego wierzchołka. Największą szerokość osiąga w połowie lub w górnej części, tworząc szerokie wejście dla ostrogi u jej podstawy. Wielkość warżki to 1,6-2,2 cm długości i 0,7-0,9 cm szerokości w pobliżu środka. Ostroga, o długości 10-12 cm, ma kształt lejkowaty w miejscu styku z warżką, a następnie zwęża się gwałtownie, dając kształt wysmukły aż do jej zakończenia. Krótki, szeroki prętosłup ma 0,3 cm szerokości, a nakrywka pylnika ma małe, spiczaste, haczykowate wybrzuszenie. Aerangis punctata i Aerangis curnowiana są bardzo do siebie podobne pod wieloma wzgledami, ale Aerangis punctata wyróżnia się kilkoma cechami. Po pierwsze, korzenie są szersze, bardziej płaskie i zawsze mają nierówną powierzchnię. Liście mają inny kształt przy wierzchołku, a ich powierzchnia jest upstrzona malutkimi srebrnymi plamkami, które wydają się jak pokłute igłą gdy ogląda się je przez lupę. Roślina często wydaje 2-3 kwiaty na kwiatostanie, podczas gdy Aerangis curnowiana wydaje tylko pojedynczy kwiat. Płatki okółka wewnętrznego Aerangis punctata są krótsze i węższe niż te w okółku zewnętrznym, podczas gdy u Aerangis curnowiana wszystkie one są podobne. Warżka u Aerangis punctata bywa zmienna, czasami jest szersza bliżej wierzchołka, ale zawsze jest szersza niż warżka Aerangis curnowiana.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska
Edycja serii: Jerzy Dziedzic

Początek strony