Opis

Gatunek Encyclia mariae (jeszcze wcześniej Epidendrum mariae) został ostatnio oddzielony przez Carla Withnera (Carl L. Withner - Cattleyas and Their Relatives: Volume V. Brassavola, Encyclia, and Other Genera of Mexico and Central America) od rodzaju Encyclia razem z jego bliskim krewniakiem, Encyclia citrina, do nowego rodzaju Euchile. Zostały one zaklasyfikowane przez Withnera do nowego rodzaju z powodu różniącego je od innych gatunków szaroniebieskiego koloru liści i pseudobulw. Mają także na szczycie warżki centralny wyrostek, który jest mięsisty i dłuższy od dwóch pozostałych wyrostków odchodzących na boki od kolumny. Euchile mariae jest niewielkim gatunkiem - jego pseudobulwy osiągają 5 cm, a liście około 10 cm. Łodyga kwiatowa dochodzi do 20 cm i ma zazwyczaj od dwóch do czterech kwiatów o długości 7-12 cm. Nieproporcjonalnie duża biała warżka otaczająca kolumnę stanowi najbardziej rzucającą się w oczy cechę kwiatu. Roślina kwitnie na przełomie wiosny i lata. Gatunek Euchile mariae został nazwany na cześć swojego pierwszego europejskiego hodowcy - jego popularna nazwa to Epidendrum Marii. Jego stara nazwa, Encyclia, pochodzi od greckiego słowa oznaczającego "okrążać" odnoszącego się do warżki otaczającej kolumnę. Słowo Euchile można wywieść od greckiego słowa Eu znaczącego "prawdziwy" lub "oryginalny" i chilo oznaczającego "wargę" lub "brzeg".

Pochodzenie/Naturalne siedlisko:

Encyclia/Euchile mariae rośnie tylko w południowo-wschodnim Meksyku na wysokości od 1 000 do 2 000 metrów w stanach Hidalgo, San Luis Potosi, Tamaulipas i Veracruz. Występuje na wschodnich stokach Sierra Madre Oriental w suchych lasach dębowych mniej więcej w połowie odległości między nizinami na wybrzeżu (na wschodzie), a szczytami będącymi granicą wyżyny meksykańskiej.
Na małej mapie poniżej kolorem jasnozielonym zaznaczono stany Hidalgo, San Luis Potosi, Tamaulipas i Veracruz.

Na większej mapie w kolorze żółtym został pokazany przybliżony obszar występowania Euchile mariae.

Góry Sierra Madre Oriental rozciągają się na długości około 1 120 km i są w przybliżeniu równoległe do wybrzeża Zatoki Meksykańskiej. Na południu przechodzą w góry Cordillera Neo-Volcánica. Eucile mariae występuje prawie wyłącznie na północnych brzegach wschodnich zboczy tego łańcucha w wąskich i stromych dolinach (często biegnących z północy na południe) zbudowanych głównie ze skał osadowych i piaskowców.

Jest to istotne o tyle, że topologia ma tutaj najistotniejszy wpływ na ilość opadów. Wznosząc się wzdłuż stoków w drodze na wyżyny, wilgotne powietrze z wybrzeża traci wodę na wschodnich zboczach. Szczyt opadów przypada na maj i czerwiec, a potem sierpień do października.

KLIMAT:

Euchile mariae występuje w rejonach nieco cieplejszych, niż znajdowany wyżej pokrewny gatunek Euchile citrina (1 300 do 2 600 metrów). Rośnie najlepiej w temperaturach umiarkowanych do zimnych i kwitnie najobficiej, gdy po osiągnięciu dojrzałości przez nowe pseudobulwy zapewni mu się zimą kilkumiesięczny okres spoczynku w chłodzie i bez podlewania. Z doświadczenia autorki wynika, że zimno nie jest niezbędnym warunkiem kwitnienia Euchile mariae, bo kilkukrotnie kwitła w warunkach domowych, gdzie temperatura nie spada poniżej 16°C, chociaż być może zimno pobudziłoby tworzenie większej liczby kwiatów. Jednak dla gatunku Euchile citrina chłód jest ewidentnie niezbędny, ponieważ citrina uprawiana w tych samych warunkach co mariae nigdy nie zakwitła w domu. W związku z tym dobrym pomysłem może być przetrzymywanie Euchile citrina na dworze do późnej jesieni najdłużej jak to możliwe. W warunkach naturalnych w miejscach występowania tej rośliny latem średnia temperatura w dzień wynosi 24C, a średnia temperatura nocą wynosi 14°C, co daje różnicę temperatur 9°C. Najcieplejszym okresem jest wiosna przy średniej temperaturze dnia 24-27°C i nocy 13-15°C. Zimą temperatura może okazyjnie spadać do 5°C.

Zalecenia dotyczące uprawy:

ŚWIATŁO:

Lubi jasne niebezpośrednie światło (20 000 - 25 000 luksów)

PODLEWANIE:

Jako uprawiana epifitycznie jest podlewana latem codziennie, a zimą okazyjnie spryskiwana w wypadku, gdy pseudobulwy nadmiernie zeschną. W szklarni częstotliwość podlewania mogłaby być zapewne mniejsza.

NAWOŻENIE:

Nawozić należy w okresie wzrostu, czyli od wiosny do jesieni nawozem o NPK 30-10-10 lub 20-10-10, od sierpnia przechodząc na formułę pobudzającą kwitnienie z mniejszą ilością azotu, nawet 0-10-10. W zimie nie nawozić.

PODŁOŻE:

W braku innych możliwości Euchile mariae może być uprawiana w doniczkach w luźnej, gruboziarnistej mieszance, ale nie jest to polecane. Tak uprawiane rośliny utrzymują się przy życiu zaledwie kilka lat. Zdecydowanie najlepiej rośnie zamocowana na korze lub gałęzi. W związku z tym wymaga też stosunkowo wysokiej wilgotności powietrza - powyżej 50% i im więcej, tym lepiej. Przedstawiona na górnym zdjęciu roślina rośnie na kawałku suchego drewna i przez kilka lat całkowicie oplotła go korzeniami.

Od tłumacza/edytora:
Autorka, Marianna Max, jest zastępcą dyrektora liczącego 160 członków stowarzyszenia storczykowego North Jersey Orchid Society zrzeszonego w ramach AOS. Jest też autorką ciekawych kolaży opartych na zdjęciach storczyków, przedstawiających je jako zabawne storczykowe stworki.

Początek strony