 |
        
|
|||||
 |
||||||
|
Comparettia speciosa
 Foto: © Rolf-Achim Reichart. Opublikowano za zgod? autora
Ekwador. Są to rośliny epifityczne, rosnące w bardzo wilgotnych górskich lasach południowo-wschodnich prowincji Zamora-Chinchipe i Morona-Santiago. Rosną na wysokościach 1000-1500 m npm. KLIMAT: Zanotowane skrajne temperatury to 33°C i 5°C. Opady od 51 mm w styczniu do 191 mm we wrześniu. Średnie temperatury (dzień/noc) od 22,8/13,9°C w styczniu do 25,0/14,9°C w marcu. Okres kwitnienia: od lipca do kwietnia. Zalecenia dotyczące uprawy: ŚWIATŁO: 8000-15000 luksów. Światło powinno być filtrowane i rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie słońca. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. TEMPERATURA: Przez cały rok średnia temperatura dnia wynosi 23-25°C, a średnia temperatura nocy 14-15°C, z amplitudą dobową 8-10°C. Powyższe temperatury dotyczą warunków w najwyższych, a więc najchłodniejszych partiach naturalnego siedliska. Są to najniższe temperatury, w jakich można uprawiać ten gatunek. Ze względu na dość dużą rozpiętość możliwych wysokości, rośliny można przystosować do warunków o 2-3°C cieplejszych niż w naturze. WILGOTNOŚĆ POWIETRZA: Nie ma danych dotyczących podanej lokalizacji, ale wiadomo, że średnia wilgotność dla wilgotnych lasów wynosi ok. 80% lub więcej, przez cały rok. PODLEWANIE: W naturalnym siedlisku przez cały rok występują umiarkowane, a nawet obfite opady deszczu. W zimie warunki są nieco suchsze, ale biorąc pod uwagę mgły oraz rosę wiadomo, że środowisko nigdy kompletnie nie wysycha. Rośliny w uprawie powinny być stale wilgotne, a pomiędzy kolejnym podlewaniem powinny tylko nieznacznie przeschnąć. NAWOŻENIE: Jeśli rośliny rosną w podłożu z mchu torfowca, włókien paproci drzewiastej lub korzeni paproci Osmunda, w okresie silnego wzrostu należy je nawozić co 2-3 tygodnie 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla roślin zielnych lub zwykłą dawką nawozu dla storczyków. Jeśli rosną w podłożu z kory sosnowej, nawożenie trzeba stosować co tydzień. Wielu hodowców preferuje na początku roku, gdy trwa okres intensywnego wzrostu, nawóz wzbogacony w azot. Natomiast późnym latem i jesienią stosują nawozy o wysokiej zawartości fosforu lub „bloom booster” (katalizator kwitnienia), aby pobudzić rośliny do kwitnienia. OKRES SPOCZYNKU: Przedstawione tu warunki uprawy powinny być utrzymywane przez cały rok. W zimie ilość wody należy nieco zmniejszyć, zwłaszcza jeśli rośliny uprawiane są w warunkach ciemnego, krótkiego dnia, który występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych. Nie wolno jednak dopuszczać aby zupełnie wyschły. Zimą, kiedy podlewanie roślin jest ograniczone, należy również zredukować nawożenie. PODŁOŻE: Ze względu na zwisający pokrój łatwiej jest uprawiać te rośliny umocowane na płatach paproci drzewiastej lub korka. Należy jednak zapewnić wysoką wilgotność, co oznacza, że latem rośliny powinny być podlewane przynajmniej raz dziennie. W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Większość hodowców uważa, że zapewnienie wysokiej wilgotności tak mocowanym roślinom jest trudne i stosuje zwykle małe, wiszące doniczki lub koszyczki. Podłoże powinno być luźne i dobrze przepuszczalne. Hodowcy często zalecają użycie produktów, które zatrzymują nieco wilgoci, takich jak posiekany mech torfowiec i perlit. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Podłoże utrzymywane w ciągłej wilgotności rozkłada się stosunkowo szybko, więc dla zdrowia roślin korzystne będzie ich przesadzanie każdego roku. Przesadzania dokonuje się zwykle późną zimą lub na początku wiosny. Najlepiej to robić, gdy zaczynają rosnąć nowe korzenie. Umożliwia to roślinom szybkie ukorzenienie się, nie dopuszczając do osłabienia. UWAGI RÓŻNE: W naturze rośliny te kwitną późnym latem i wczesną jesienią.
WIELKOŚĆ I TYP ROŚLINY: Epifit o wzroście sympodialnym, średniej wielkości, dorastający do wysokości ok. 25 cm. Zwisające przyrosty są ciasno ułożone wzdłuż krótkiego kłącza, i widziano nieraz rośliny w naturze zwisające z ich drzew macierzystych na jednym tylko korzeniu. PSEUDOBULWY: Krótkie, cylindryczne pseudobulwy są ochraniane przy podstawie ostro zakończonymi, dwudzielnymi, papierkowatymi przylistkami. LIŚCIE: Liście mają 10-25 cm długości. Z wierzchołka każdej pseudobulwy wyrasta pojedynczy, sztywny, mięsisty liść, często zabarwiony na czerwono. Podłużno-lancetowate liście mają do 4,2 cm szerokości i stożkowe lub zaostrzone końce. KWIATOSTAN: Kwiatostan osiąga do 50 cm długości. Pęd kwiatowy wyrasta z podstawy pseudobulwy i może albo rozgałęziać się albo tworzyć kiść o kwiatach dość szeroko rozstawionych ku szczytowi. KWIATY: 7-17 . Jasno-pomarańczowe kwiaty mają około 3,5 cm wysokości i 3 cm szerokości w poprzek płasko, szeroko rozpostartej 3-klapowej warżki. Płatek grzbietowy ma ok. 1,4 cm długości, 0,4 cm szerokości i jest skierowany do przodu, nad prętosłupem. Boczne płatki zewnętrznego okółka są połączone tworząc wydłużoną, odgiętą, wysmukłą, rurkowatą ostrogę o długości do 3,5 cm. Owalne płatki okółka wewnętrznego mają ok. 1,2 cm długości, 0,6 cm szerokości oraz ostro zakończone koniuszki. Bezskrzydły prętosłup jest zielonkawy, a pylnik biały.
|
|
||||
 |
||||||