Fot. © Dale Borders. All rights reserved. Opublikowane za zgodą autora.

Pochodzenie/Naturalne siedlisko:

Brazylia. Roślina występuje zarówno na równinach, jak i w zimniejszych górach w stanach Espírito Santo, Rio de Janeiro, Sao Paulo, Paraná, Santa Catarina i prawdopodobnie Rio Grande do Sul. Nie udało się dotrzeć do informacji na temat zakresu wysokości nad poziom morza naturalnego siedliska lecz McQueens (1993) podaje, że uprawiane rośliny "wymagają wysokiej względnej wilgotności, środowiska od umiarkowanego do ciepłego, dobrego przewietrzania i światła od jasnego do półcienia". Na podstawie tego doniesienia określono wysokość siedliska nad poziomem morza, lecz hodowcy powinni z pewną ostrożnością podchodzić do wynikających z tego zaleceń dotyczących uprawy.

KLIMAT:

Skrajne zanotowane temperatury to 38°C i 0°C.
Średnia wilgotność 80% przez cały rok.
Opady od 50 mm w zimie do 239 mm w lipcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 18,9/11,7°C w styczniu do 26,1/17,8°C w sierpniu.
Okres kwitnienia: od sierpnia do grudnia.

Zalecenia dotyczące uprawy:

ŚWIATŁO:

20000-30000 luksów. Hodowcy donoszą, że rośliny przystosowują się zarówno do niebezpośredniego jasnego światła, jak i do półcienia. Wydaje się jednak, że należy unikać bezpośredniego światła słonecznego. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.

TEMPERATURA:

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 24-26°C, nocą 17-18°C, z amplitudą dobową 7-9°C. Temperatury w tym okresie odzwierciedlają najchłodniejsze warunki, w jakich powinno uprawiać się ten gatunek. Ze względu na duży zasięg występowania i zakres wysokości siedliska nad poziomem morza, rośliny powinny się dostosować do warunków cieplejszych o 4-6 °C niż wskazano.

WILGOTNOŚĆ POWIETRZA:

80-85% przez większość roku, ze spadkiem do 70-75% w zimie.

PODLEWANIE:

Opady od umiarkowanych do obfitych od późnego lata do jesieni, zdecydowanie mniejsze w okresie od późnej jesieni do późnej wiosny. Rośliny uprawiane powinno się podlewać obficie, stosować podłoże o wysokiej przepuszczalności tak, aby umożliwić jego szybkie wysychanie i nie dopuszczać do tego, aby stało się zleżałe lub nasiąknięte. Gdy pod koniec jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy nieco zmniejszyć.

NAWOŻENIE:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla roślin zielnych lub zwykłą dawką nawozu dla storczyków. Wielu hodowców preferuje stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok, ale są i tacy, którzy od wiosny do połowy lata stosują nawóz o zwiększonej zawartości azotu, a następnie, późnym latem i jesienią, zaczynają stosować nawóz o większej zawartości fosforu.

OKRES SPOCZYNKU:

W okresie zimowym średnie temperatury dnia powinny wynosić 19°C, a średnie nocy 12°C, z amplitudą wahań dobowych ok. 7-8°C. Analogicznie jak poprzednio, rośliny powinny się dostosować do temperatur wyższych o 4-6°C niż wskazano. w siedlisku naturalnym opady są mniej intensywne w zimie, ale dodatkowa wilgoć jest dostępna w postaci obfitej rosy i nocnej mgły. Roślinom w uprawie powinno się zdecydowanie ograniczyć podlewanie, ale nie można dopuścić do ich całkowitego przesuszenia przez dłuższy czas. Roślinom uprawianym w chłodniejszych warunkach należy dostarczać mniej wody niż uprawianym w wyższych temperaturach. Nawożenie powinno być zredukowane lub wyeliminowane aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.

PODŁOŻE:

Najkorzystniejsza dla rośliny jest uprawa na płatach korka lub paproci drzewiastej albo sadzenie w niedużych doniczkach wypełnionych wysoce przepuszczalnym substratem. Mogą być ściśle przytwierdzone do kawałków korka lub paproci. Taka uprawa wymaga jednak utrzymania wysokiej wilgotności powietrza, a w lecie codziennego podlewania; w przypadku upałów nawet kilkakrotnego. w lecie podczas upalnej pogody zamgławianie należy powtarzać kilka razy. Hodowcy podają, że rośliny rosną dobrze w małych pojemnikach wypełnionych dobrze przepuszczalnym podłożem. Podłoże powinno być gruboziarniste i przepuszczalne, aby umożliwić korzeniom szybkie wysychanie po podlaniu. Większość hodowców zaleca kawałki paproci drzewiastej lub kory. Rośliny nie znoszą butwienia w sąsiedztwie korzeni, dlatego podłoże powinno być wymienione zanim się rozłoży. Najlepiej to robić, gdy zaczynają rosnąć nowe korzenie. Umożliwia to roślinom ukorzenienie się w najkrótszym czasie, co minimalizuje stres.

Informacje o roślinie i kwiatach:

WIELKOŚĆ I TYP ROŚLINY:

Dość duży epifit wysokości 38 cm.

PSEUDOBULWY:

Wielkość około 10-21 cm długości i 2,5 cm szerokości. Szarozielone pseudobulwy są bardziej lub mniej podłużne, z kilkoma cienkimi pergaminowymi osłonkami.

LIŚCIE:

Długości 15-23 cm i szerokości 2,5-5 cm. 2-3 liście wyrastają z wierzchołka każdej pseudobulwy i są wyprostowane lub rozłożone. Są one podłużne do lancetowatych z ostrymi końcami, wąskie i złożone u podstawy.

KWIATOSTAN:

Długości 60 cm. Łukowato wygięty, proporcjonalny kwiatostan, w górnej części z odgałęzieniami, wyrasta z podstawy ostatnio dojrzałych pseudobulw.

KWIATY:

Trwałe kwiaty mają średnicę 2,5 cm, płatki są od jasno do zielonożółtych, mają czerwono-brązowe paski, warżka jest w przedniej części czerwona; czerwone jest również zgrubienie. Wklęsły górny płatek okwiatu zewnętrznego, długości około 0,8 cm, tworzy rodzaj kapturka nad prętosłupem. Zewnętrzne, rozpostarte, łyżkowato ukształtowane płatki okwiatu, które są połączone u nasady, mają długość 1,2 cm i szerokość 0,4 cm. Prawie prostokątne, szeroko rozłożone płatki wewnętrzne, długości 1cm i szerokości 0,7 cm mają nieregularne, pofałdowane brzegi. Trójdzielna warżka długości 1,5 cm ma boczne, zaokrąglone, uszkowate płatki; okrągły, szeroko rozłożony płatek górny jest z grubsza dwódzielny o pofalowanym brzegu. Zgrubienie posiada trzy brodawkowate płatki. Przedni płatek przypomina siodełko, boczne zaś są rozłożone. Prętosłup jest zakrzywiony, prawie w kształcie litery "s", a wydłużone znamię w górnej części prętosłupa wraz ze swoją wypustką tworzy kształt zbliżony do dzioba. Taka wypustka jest bardzo zbliżona kształtem do spotykanej u spokrewnionego Oncidium ornithorhynchum występującego w Meksyku i Ameryce Środkowej. Jedna z uprawianych odmian posiada bladozielone błyszczące płatki bez czerwonych plamek, mięsista warżka jest jasnożółta lub prawie biała, z żółtym dużym zgrubieniem; prętosłup jest prawie biały z rozłożonymi, podłużnymi skrzydełkami w części szczytowej.

Tłumaczenie: Adam Dyduch
Edycja serii: Jerzy Dziedzic

Początek strony