Fot. © Jay Pfahl. All rights reserved. Opublikowano za zgodą autora.

Niektórzy autorzy uważają, że Schomburgkia galeottiana synonimem Schomburgkia humboldtii z Wenezueli, będąc "interesującym przykładem różnorodności między Ameryką Południową i Środkową". Jednakże większość autorytetów traktuje je jako odrębne gatunki. Jeżeliby jednak stwierdzono w końcu, że jest to jeden gatunek, to nazwa Schomburgkia humboldtii miałaby priorytet zgodnie z regułami nazewnictwa i nazwa Schomburgkia galeottiana byłaby synonimem Schomburgkia humboldtii.

Pochodzenie/Naturalne siedlisko:

Meksyk i Gwatemala. W Meksyku rośliny te można spotkać na równinach nad Pacyfikiem i u stóp gór w stanach Guerrero, Jalisco i Michoacán. Zwykle zajmują stanowiska na wysokościach 25-400 m npm, lecz spotykano je także na wysokości 1 000 m. Rosną wysoko na drzewach w gęstych kępach lasów zrzucających całkowicie lub częściowo liście, wzdłuż dróg lub w innych podobnych miejscach, gdzie mają dużo światła i ruch powietrza.

KLIMAT:

Zanotowane skrajne temperatury to 33°C i 14°C.
Średnia wilgotność 80% przez cały rok.
Opady od 0 mm w lutym, marcu i kwietniu do 353 mm we wrześniu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 27,8/19,3°C w styczniu do 30,0/22,6°C w lecie.
Okres kwitnienia: wrzesień do grudnia, lecz zdarza się także w maju.

Zalecenia dotyczące uprawy:

ŚWIATŁO:

35000-45000 luksów. Rośliny potrzebują wysokiego natężenia światła, lecz w rejonach z wieloma dniami bezchmurnymi światło powinno być ograniczane lub rozpraszane. Hodowcy zalecają wieszanie roślin wysoko w szklarni w pobliżu szyb, gdzie mają one możliwość korzystać z najjaśniejszego światła. W niektórych regionach rośliny mogą potrzebować ochrony przed bezpośrednim słońcem w południe. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.

TEMPERATURA:

Średnia temperatura dni letnich to 30°C, a nocy 22-23°C, z amplitudą wahań dobowych 7-8°C.

WILGOTNOŚĆ POWIETRZA:

75-80% przez cały rok.

PODLEWANIE:

Silne opady deszczu zdarzają się w lecie i wczesną jesienią. Następnie suma opadów miesięcznych gwałtownie spada, aż do przejścia w okres suchy trwający od późnej jesieni do wiosny. Uprawiane rośliny powinny być mocno podlewane w okresie pełnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać po podlaniu. Po dorośnięciu nowych przyrostów w jesieni należy zmniejszyć intensywność podlewania tak, by rośliny przesychały między podlewaniami.

NAWOŻENIE:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla roślin zielnych lub zwykłą dawką nawozu dla storczyków. Większość hodowców stosuje zrównoważony nawóz lecz są tacy, którzy stosują niskoazotowy i wysokofosforowy nawóz późnym latem, ponieważ taki skład bardziej stymuluje kwitnienie w następnym sezonie i ułatwia uzyskanie dojrzałości przez nowe przyrosty przed zimowym okresem suchym.

OKRES SPOCZYNKU:

Średnia temperatura dnia w zimie to 28-29°C, a średnia temperatura nocy 19°C, z amplitudą dobową 9-10°C. Podczas przedłużonego okresu suchego, który zaczyna się późną jesienią, średnia opadów jest raczej niska. W rzeczywistości jedynie śladowe ilości opadów pojawiają się w najsuchszej części tego okresu. Niemniej jednak, wysoka wilgotność i względnie duże wahania dobowe temperatury wskazują możliwość powstawania obfitej rosy. Stąd też, chociaż podlewanie hodowanych roślin powinno być ograniczone zimą i wiosną, to nie powinny one pozostawać całkowicie suche przez dłuższy okres czasu. Okresowe poranne zraszanie roślin, szczególnie w jasne, słoneczne dni, powinno dostarczyć roślinom wody potrzebnej do ochrony przed zbytnim przesuszeniem. Ilość wody powinna być nieznacznie zwiększona, jeżeli pseudobulwy zbytnio się kurczą. Nawożenie powinno być zredukowane lub wyeliminowane aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.

PODŁOŻE:

Małe doniczki lub koszyczki mogą być wypełnione bardzo grubym, luźnym, szybko wysychającym podłożem, umożliwiającym korzeniom szybkie wyschnięcie po podlaniu. Często dodawany jest węgiel drzewny, aby struktura podłoża była luźna. Zapobiega to także zakwaszaniu podłoża. Hodowcy zalecają jak najrzadsze dzielenie lub przesadzanie roślin, ponieważ odreagowują one takie zabiegi nawet kilka lat. Podłoże, które trudno się rozkłada, jest najlepsze i może składać się z takich elementów, jak kawałki włókien paproci drzewiastych, duże kawałki kory jodłowej lub kawałki korka. Rośliny powinny rozrastać się poza pojemnik przez kilka sezonów przed ich przesadzeniem. Należy zaczekać do momentu, aż podłoże zacznie się rozkładać. Gdy przesadzenie jest konieczne, najlepiej jest wybrać moment, w którym pojawiają się nowe korzenie, ponieważ jest to okres, kiedy roślina ma największe szanse na najszybszą regenerację. Rośliny dobrze rosną także zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, ale w okresie lata wymaga to zapewnienia wysokiej wilgotności i codziennego podlewania. W okresie wyjątkowo gorącej i suchej pogody montowane rośliny mogą wymagać nawet kilkakrotnego podlewania w ciągu dnia.

UWAGI RÓŻNE:

W warunkach naturalnych rośliny kwitną od późnego lata do jesieni.

Informacje o roślinie i kwiatach:

WIELKOŚĆ I TYP ROŚLINY:

Epifit sympodialny, o średnich lub dużych rozmiarach, masywny, wielkości 22-47 cm.

PSEUDOBULWY:

Długość 10-30 cm. Podłużne pseudobulwy mają 3-6 węzłów. Mają przekrój okrągły gdy są młode i stają się rowkowane podłużnie (8-15 rowków), gdy są dojrzałe. Pęd ma grubość 2-4 cm u podstawy, ma mniej więcej okrągły przekrój, a następnie zwęża się do czubka gdzie grubość wynosi 1-2,5 cm. Kennedy (1979) zaliczył ten gatunek do grupy roślin z pustymi pseudobulwami, McVaugh (1989) stwierdził, że rośliny z południowo-zachodniego Meksyku mają pełne pseudobulwy.

LIŚCIE:

Długość 12-17 cm, 2-3 razy więcej niż szerokość. Każdy przyrost daje 2-4 masywne, bardzo grube, skórzaste liście, które wyrastają na szczycie pseudobulwy. Eliptyczne blaszki liści są wklęsłe od spodu.

KWIATOSTAN:

Długość 100-200 cm. Szypułka, która wychodzi ze szczytu ostatnio dorośniętej pseudobulwy, ma zazwyczaj połowę długości całego kwiatostanu i jest pokryta nieco skórzastymi przylistkowymi otoczkami, które mają długość 1,5-2 cm. Wiecha kwiatowa w górnej części kwiatostanu składa się z wielu gałązek o długości 2,5-4 cm.

KWIATY:

10-15. Okazałe kwiaty otwierają się kolejno, poczynając od dolnych gałązek wiechy kwiatowej. Kwiaty mają średnicę 6-7 cm, wewnętrzne jak i zewnętrzne płatki okwiatu mają bardziej lub mniej jednorodny lawendowy lub purpurowy kolor, wewnętrzne płatki okwiatu mogą być nieco ciemniejsze na brzegach. Warżka jest biała lub żółtawa, biała wewnątrz. Skierowane ku górze boczne płatki warżki, jak i jej środkowy płatek, są tego samego koloru, co płatki okwiatu lub ciemniejsze, w kolorze fioletowo-purpurowym. Zewnętrzne płatki okwiatu są bardziej pofałdowane niż wewnętrzne, ale wszystkie są mniej faliste lub pomarszczone niż inne u innych roślin z rodzaju Schomburgkia. Wewnętrzne płatki okwiatu są wyraźnie szersze niż zewnętrzne i unoszą się prawie pod kątem prostym w stosunku do grzbietowego płatka okwiatu. Trzypłatkowa warżka ma boczne płatki, które unoszą się do góry tworząc rurkę wokół prętosłupa, i szeroko rozłożonego płatka środkowego, który jest półokrągły, wachlarzowaty z pofałdowaną powierzchnią i wciętym czubkiem. Warżka ma 3-5 wypukłych lub wzniesionych żyłek, które przechodzą od podstawy warżki daleko w obszar środkowego płatka. Prętosłup jest relatywnie wysmukły. Pokrywa komory pyłkowej składa się z rozchodzących się na boki płatków czasami porównywanych z rogami.

Tłumaczenie: Zbigniew Roman
Edycja serii: Jerzy Dziedzic

Początek strony