 |
        
|
|||||
 |
||||||
|
Cattleya skinneri
 Foto: © Greg Allikas. All rights reserved. Opublikowano za zgod? autora.
Południowy Meksyk, Belize, Gwatemala, Salwador, Honduras, Nikaragua oraz Kostaryka. Cattleya skinneri jest jednym z najpopularniejszych storczyków w Kostaryce i została nawet uznana za kwiat narodowy. Rośliny te spotyka się zwykle w wilgotnych górskich lasach, począwszy od poziomu morza aż do wysokości ok. 1250 m, ale występują też na wyżej położonych skałach, gdzie opady deszczu są większe, a parowanie mniejsze. KLIMAT: Zanotowane skrajne temperatury to 34°C i 10°C. Średnia wilgotność 80% przez cały rok. Opady od 5 mm w lutym do 305 mm we wrześniu. Średnie temperatury (dzień/noc) od 25,0/15,6°C w styczniu do 27,8/17,6°C w maju. Okres kwitnienia: Okres kwitnienia: od lutego do czerwca. Zalecenia dotyczące uprawy: ŚWIATŁO: 25000-35000 luksów. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. W naturalnym siedlisku zima jest okresem o największej dawce światła, z czego wynika, że uprawianym roślinom należy go dostarczyć jak najwięcej. TEMPERATURA: Przez cały rok średnia temperatura dnia wynosi 25-28°C, a średnia temperatura nocy 15-18°C, z amplitudą dobową 9-11°C. Najcieplejsze dni roku to wiosna. WILGOTNOŚĆ POWIETRZA: Od późnej wiosny aż do jesieni wilgotność wynosi 80-85%, spadając do 70% podczas suszy obejmującej koniec zimy i początek wiosny. PODLEWANIE: W okresie od późnej wiosny do jesieni opady deszczu są obfite. Ich ilość następnie gwałtownie spada, czego wynikiem jest okres 4-5–miesięcznej suszy. Uprawiane rośliny powinny być często podlewane w okresie pełnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać po podlaniu. Gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość, ilość wody należy zmniejszyć. NAWOŻENIE: W okresie silnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla roślin zielnych lub zwykłą dawką nawozu dla storczyków. Nawóz o dużej zawartości azotu jest korzystny w okresie od wiosny do połowy lata, a nawóz bogatszy w fosfor powinien być stosowany późnym latem i jesienią. OKRES SPOCZYNKU: Przedstawione tu warunki temperaturowe powinny być utrzymywane przez cały rok. W naturalnym siedlisku, w zimie, opady deszczu są niewielkie, ale występują jednak w każdym miesiącu, a nawet w najsuchszych miesiącach dodatkowej wilgoci dostarcza rosa. Dlatego w zimie podlewanie uprawianych roślin być ograniczone, lecz nie wolno pozwolić, aby pozostawały suche przez dłuższy czas. W okresie suszy zimowej ilość światła jest zwiększona dzięki mniejszemu zachmurzeniu, oraz dzięki temu, że drzewa, na których rosną te storczyki, tracą liście. Jasne światło ułatwia rozrost nowych przyrostów i indukuje kwitnienie. Nawożenie powinno być ograniczone lub należy z niego zrezygnować całkowicie aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie. PODŁOŻE: Małe doniczki lub koszyczki mogą być wypełnione bardzo grubym, luźnym, szybko wysychającym podłożem, umożliwiającym korzeniom szybkie wyschnięcie po podlaniu. Zaleca się raczej mniejsze doniczki wystarczające na 1-2 letnie przyrosty, bo podłoże w większych doniczkach zbyt długo pozostaje mokre po podlaniu. Wynikiem niewystarczająco szybkiego obsychania korzeni może być ich gnicie. Większość hodowców zaleca stosowanie grubej kory, choć inni preferują kawałki korka zmieszane z dużymi bryłkami węgla drzewnego. Rośliny te można także mocować na płatach paproci drzewiastej lub korka, ale ponieważ należy im zapewnić wysoką wilgotność przez cały rok, w okresie lata muszą być podlewane co najmniej raz dziennie. W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Przesadzanie lub podział rośliny powinny być wykonywane, gdy rozpocznie się wzrost nowych korzeni. Umożliwi to roślinie ukorzenienie się w najkrótszym możliwie czasie i uniknięcie osłabienia. W przypadku naruszenia w nieodpowiednim czasie, wiele z dwulistnych katlei pozostanie w stanie stagnacji, a końcu zginie. UWAGI RÓŻNE: Okres kwitnienia podawany przez hodowców to zima i wiosna, ale kwitnienie zdarza się też w innych terminach. W naturze rośliny kwitną zimą i wiosną. Ta Cattleya daje często wiele nowych przyrostów, tworząc gęste kępy. Pozwala to bardzo łatwo rozrastać się roślinom w duże okazy. Przez lata C. patinii i C. deckeri Klotzsch były mylone, a ich nazwy tak często zamieniane, że prawdopodobnie nie ma możliwości stwierdzenia, która roślina jest omawiana przez poszczególne osoby. Obie nazwy są wymieniane jako synonimy C. skinneri Bateman przez tych, którzy uważają C. deckeri tylko za odmianę geograficzną, i stąd synonim C. skinneri Bateman. Niektórzy sądzą, że C. patinii jest po prostu synonimem C. deckeri. Dressler (1993 & 1995) upiera się jednak, że roślina uważana jako C. deckeri w Panamie, jest właściwie C. patinii i że C. deckeri jest synonimem naturalnej hybrydy C. X guatemalensis T. Moore. Rozróżnia on rośliny z Panamy ze względu na ich okres kwitnienia, który przypada jesienią, a nie wiosną, oraz kolor warżki, która jest ciemniejsza niż u C. skinneri. Withner (1988) uważa C. patinii Cogniaux, C. skinneri Bateman var. parviflora Hooker, C. skinneri Bateman var. patinii (Cogniaux) Schlechter, C. skinneri Bateman var. autumnalis Allen za synonimy C. deckeri. Prawdopodobnie potrzeba będzie więcej czasu dla osiągnięcia konsensusu co do taksonomii, jeśli w ogóle to się uda. Ponieważ praca Dresslera jest najnowsza, posługujemy się jego taksonomią i umieszczamy C. patinii jako osobny gatunek, a C. deckeri jako synonim C. X guatemalensis.
WIELKOŚĆ I TYP ROŚLINY: Jest to mocny, prosty epifit lub litofit o wzroście sympodialnym i wysokości 50 cm. PSEUDOBULWY: Pseudobulwy zwykle mają mniej niż 35 cm długości, ale zdarza się, że osiągają długość 50 cm. Są lekko spłaszczone, o kształcie maczugowatym, i pokryte są rurkowatymi osłonkami wyrastającymi z węzłów wzdłuż pędu. LIŚCIE: Liście mają 20 cm długości i ok. 5 cm szerokości. Z każdego przyrostu na szczycie pseudobulwy wyrastają dwa sztywne, skórzaste liście. KWIATOSTAN: Ma długość do 14 cm. Prosty kwiatostan pojawia się po kilku miesiącach odpoczynku w chłodzie i suszy. Przebija się przez 12-centymetrową osłonkę, która powstaje pomiędzy liśćmi przy końcu poprzedniego sezonu wzrostu. Osłonka może zbrązowieć zanim pojawią się kwiaty, ale to nie oznacza, że pąk wewnątrz jest martwy. KWIATY: Kwiaty pojawiają się w ilości 4-12, ale nie muszą wszystkie otwierać się w tym samym czasie. Mają do 9 cm średnicy i czasem delikatnie pachną. Płatki okółka zewnętrznego są stosunkowo wąskie i mają ostre zakończenia. Szersze płatki okółka wewnętrznego mają pofalowane krawędzie. Warżka, nieznacznie podzielona na 3 części, zwija się tworząc lejkowatą rurkę ukrywając zupełnie prętosłup. Otwarty koniec warżki jest szeroko rozchylony i ma pofalowany brzeg. Płatki okwiatu są zwykle równomiernie zabarwione na kolor różowo-fioletowy i mają błyszczącą krystaliczną teksturę widoczną przy dobrym oświetleniu. Wierzchołkowa część środkowego płatka warżki jest często nieco ciemniejsza niż płatki okwiatu, a gardziel ma dużą białą, lub kremowo-żółtą plamkę. Rośliny i kwiaty C. skinneri zwykle różnią się bardzo niewiele, ale znaleziono kilka klonów czysto białej formy alba. Białe formy najczęściej spotyka się w Kostaryce, ale były też widziane w Gwatemali. Forma pół-biała ma jedynie purpurową plamkę przy podstawie warżki. Rośliny te uważane są za var. occulata, natomiast w kolekcjach są zwykle opisane jako var. alba. Zgodnie z Dr. Carl Withnerem takie rośliny powinny być opisane jako var. occulata alba. UWAGI DOTYCZĄCE HYBRYD: Liczba chromosomów n = 20 i 2n = 40 (Tanaka). Krzyżowanie z większością innych gatunków ujawnia dominowanie genetyki tego gatunku. Najbardziej znaną hybrydą C. skinneri Bateman jest C. X guatemalensis T. Moore, naturalna krzyżówka z C. aurantiaca (Bateman ex Lindley) P. N. Don, pojawiająca się w wielu kolorach, począwszy od białego, poprzez żółty i pomarańczowy, do łososiowego, różowego, purpurowego, a nawet czerwonego.
|
|
||||
 |
||||||